Natasha

-Skoro ją wyczuwasz to weź sobie. Ja nie wiem gdzie ona jest.
Wpatrywała się w Alexa.
-A tak w ogóle.. po co mi ją dałeś?

Alex pocmokał.
- Jakoś nie uśmiechało mi się patrzeć jak taka ślicznotka jak ty umiera z rąk czegoś tak paskudnego, jak ten typ, który ubił ci twoją szkapkę.

Natasha

-Bez owijania w głupie historyjki Alex.. Po co tu jesteś? Bo jakbyś przyszedł po maskę, to byś wziął ją od razu.

Alex oparł się o ścianę.
- Po prawdzie to przyszedłem tu żeby was ostrzec. Ten cały Roshin czy jak mu tam, to niezły kawał chuuja. Nie jest to może pierwsza liga, ale dla niego rozwalenie świata nie będzie problemem. Zwłaszcza po tym jak zdobyliśmy jego naczynie. Jestem pewien, że ani ty, ani ktokolwiek inny na tym świecie nie jest w stanie mu się przeciwstawić.
Alex uśmiechnął się.

Gerri przyglądała się szkieletowi i okolicy. Ani żywej duszy. Wszędzie dookoła ich skały. Stali pomiędzy dwoma skalnymi urwiskami, które zwężały drogę coraz bardziej. Yurt przyglądał się szkieletowi.
- Świerzy.... w sensie świeżo używany. Coś tu się stało.

Gerri

- Coś... Powiedz mi coś, czego nie wiem, Yurt. To ty wyczuwasz prezencje swoich magicznych przyjaciół i wrogów. - rozejrzała się raz jeszcze - Nie podoba mi się to. Jeśli pójdziemy tak dalej nie wiedząc, co jest u góry byle chłystek będzie w stanie urządzić pułapkę i albo odciąć nam drogę, albo zrzucić niemiłą niespodziankę na łby. Nie trzeba do tego nawet zabawek nekromanty, tylko byle bardziej rozgarniętego zbója.

Yurt był zdziwiony.
- Tyle że ja nic....
Gerri usłyszała że coś kapie. Spojrzała na górę.
- Na wszystkich bogów! - Yurt ledwo co powstrzymał się od krzyknięcia. Po kamiennej ścianie spływała krew. Ludzka krew.

Gerri

Miecz sam znalazł się w dłoni wojowniczki. Cofnęła się czujnie, zdając się na instynkt i wszystkie zmysły. Wroga można nie tylko wypatrzyć. Usłyszeć. Wywęszyć. W takich chwilach nawet obce spojrzenie czuje się przez skórę.

Yurt złapał za swoją broń. Nagle ciszę rozdarł krzyk kobiety. Sekundę później dało się słyszeć głuche uderzenie metalu o ciało. Dźwięki dochodziły z góry.
- Co robimy?

Gerri

Rozejrzała się raz jeszcze, czy możliwe jest gdziekolwiek wejście na górę, a raczej, czy możliwe jest, aby coś stamtąd zeszło, z urwiska na którym było słychać odgłosy mordu. Spodziewała się raczej zasadzki, niż tego, że na to jałowe pustkowie zabłąkały się jakieś niewinne owieczki. Wskazała ruchem miecza przeciwległą ścianę.
- Z dołu nie zobaczymy nic - szepnęła - Wleźliśmy jak raki do saka.

Natasha

-Jakież to pocieszające..
Posmutniała. Nie wiedziała co teraz będzie.. co ma robić.