Namesmus Castacarari

- Zgadzam się, to dość dziwne... Dobrze więc, ruszamy?

Skrzynia była co prawda zabita gwoźdźmi, lecz nie na tyle dokładnie. Gdy otworzyliście skrzynię, w środku zobaczyliście niezwykle osobliwy widok: orka, niezwykle mocno rannego. Połowa jego twarzy była całkowicie zniszczona. Sam ork oddychał z trudem i niezwykle przeraził się na wasz widok. Pomimo kawałka materiału w ustach udało się usłyszeć jakieś zdania w mowie orków. Po sekundzie jednak, usłyszeliście trzask, i nagle ugięły się pod wami nogi. Kearis odruchowo starał się użyć magii, jednak poczuł na gardle chłód stali:
- Spróbuj zrobić cokolwiek czarodziejku, a utopię cię w twojej własnej krwi.
Był to głos kobiety, niewątpliwie człowieka. W jej wymowie słychać było akcent z Candi. Namesmus nie mógł nic zrobić, ponieważ już leżał na ziemi. Całe jego ciało zdrętwiało.
- A teraz wyłazić, albo zrobi się bardzo nieprzyjemnie.
Kobieta krzyknęła w kierunku reszty drużyny.

Patrick Black

Przyglądał się krzaków jak zwiadowcy przeszukują obozowisko. Otworzyli skrzynię, nie wiedział co tam znaleźli. Nagle jakaś kobieta podeszła ich i obezwładniła, potem zawołała resztę swojej grupy. Zwiadowcy wpadli w zasadzkę.
Patrick odwrócił się od reszty i powiedział:
-Wpadli w zasadzkę, musimy im jakoś pomóc. Kobieta na pewno nie jest sama, nie wiem ilu może mieć ludzi. Macie jakieś pomysły?

Kearis Sarkin

Zastanawiał się kto doprowadził orka do takiego stanu i czemu to zrobił, a po chwili usłyszał trzask i wraz z towarzyszem zostali rozbrojeni w ułamku sekund. On nie mógł nic zrobić, bo czuł na gardle chłód zimnej stali, a Namesmus w ogóle się nie ruszał. Miał nadzieję, że to tylko chwilowo stracił przytomność, ale na razie nie mógł nic zrobić. Jednak skoro agresorzy ich jeszcze nie zabili to z pewnością czegoś od nich chcieli. Zastanawiał się czy są powiązani z osobą, która zostawiła im list czy też z drowami. W końcu kobieta, która w każdej chwili mogła go zabić wiedziała, że włada magią, a tego podróżni rabusie by nie wiedzieli. Wiedziała również, że podróżują w grupie.

Gerri Oloė


Patrick miał rację, musieli jakoś pomóc towarzyszom. Sęk w tym, czy kobieta która właśnie obezwładniła Namesmusa i Kearisa ma jakichś towarzyszy. Na ile ona blefuje? - zastanowiła się Gerri. Ktokolwiek wiózł więźnia w skrzyni raczej nie czekałby przecież na grupę podróżnych, którzy tylko przypadkiem wyruszyli razem. Najemniczka cicho zwróciła się do reszty.
- Nie wiem ile ona może wiedzieć. Chyba nie powinniśmy ujawniać się wszyscy. Obecność dwójki ubezpieczających z bronią dystansową powinna rozwiać wątpliwości tej Candijki. A Natasha... To na nią polują tajemniczy prześladowcy, lepiej żeby nie pokazywała się bez konieczności. Rasha, my mamy łuki. Jak sądzisz? Zaryzykujemy we dwie?

Kobieta szepnęła Kearisowi do ucha
- Albo każesz im wyjść albo...
Tutaj przycisnęła nóż mocniej do gardła.

Kearis Sarkin

Zdenerwował się kiedy poczuł nóż bliżej gardła.
- Obawiam się, że nawet jak każe im wyjść to nie wyjdą. Boją się. Mój towarzysz leży na ziemi i nie wiadomo czy żyje. Jak wyjdą może wszyscy zginiemy. Możesz kazać swoim ludziom sprawdzić czy przyjaciel żyje? Jak przekonują się, że nic im nie grozi to jestem pewny, że wyjdą. Jeśli nie to i tak poproszę by wyszli, ale mówię raczej nie wyjdą.

- Co do twojego przyjaciela możesz być pewny że żyje. Nawet jest jeszcze przytomny.
Nóż dotykał gardła coraz mocniej. Przeciął już skórę.
- Jeśli nie wyjdą, skończą z mieczem w plecach. Jeśli wyjdą to, kto wie, może nawet uda się dogadać.
Ork w skrzyni wydawał z siebie dźwięk, przypominający krzyk.

Gerri Oloė

Gerri widząc, że kobieta trzymająca Kearisa kaleczy go nożem, nie czekała już na decyzję Rashy. Wyszła trzymając łuk w ręku. Odezwała się chłodno i spokojnie do Candijki.
- Nie jesteśmy zbirami, a to patowa sytuacja. Możesz go zabić licząc się z tym, że skończysz ze strzałą między oczami. Albo porozmawiamy spokojnie. Kim jest twój więzień w skrzyni? Nawet wroga nie godzi się traktować w ten sposób.

Rasha

Wyłoniła się z zarośli w ślad za Gerri, również trzymając łuk wycelowany w kobietę, ukradkiem przyglądała się również najbliższemu otoczeniu, w poszukiwaniu śladów sygnalizujących obecność towarzyszy Candijki. Rozmowę pozostawiła wojowniczce.