To ludzie zatrzymali mnie w tego rodzaju pracy, niestety większość z nich została zwolniona (to się tak ładnie nazywa - restrukturyzacja firmy), a pozostali uciekli do... innych korporacji. Miałam fantastycznego szefa, z którym dogadywaliśmy się pod każdym względem. Gość wpadał do biura i rzucał grobowym głosem w moim kierunku na dzień dobry: "Agentko Scully", na co ja z powagą odpowiadałam: "Agencie Mulder" - i wszystko było jasne To był człowiek z poczuciem humoru, znający życie, facet z którym bez wahania spędzalo się wspólny weekend, bo nie widział nic złego, w tym, że każdy członek ekipy zabierał ze sobą współmałżonka czy dzieci - sam przywoził na firmowe wypady własną rodzinę. Nikt nie musiał rezygnować przy nim z życia prywatnego, panowało wzajemne zrozumienie i wsparcie pod każdym względem. Nikt niczego nie musiał udawać, każdy wiedział co należy do jego obowiązków i zawsze można było liczyć na pomoc ze strony szefa. Nie widziałam powodu do zmiany pracy, bo oprócz zarabiania stosunkowo dobrej kasy, mialam czas dla rodziny i przyjaciół, a poza tym w pracy atmosfera była świetna. To wszystko szlag trafił, pozostała tylko kasa, która w tym momencie nie jest dla mnie na tyle ważnym czynnikiem, żebym przez następnych pięć lat miala co kilka miesięcy przechodzić próbę prania mi mózgu i odpowiadać na durnowate pytania typu: ""gdzie widzisz się za 3 lata?", bo odpowiedź jaka od dłuższego czasu ciśnie mi się na usta jest mocno niecenzuralna.
Dużo myślałam o kwestii zawodowej w swoim życiu, dlaczego czuję się nieszczęśliwa w układzie, który dla wielu innych byłby jak chwycenie pana boga za nogi? Kasa, kariera, BYWANIE w "odpowiednim" towarzystwie... dla mnie to wszystko jest puste jak pierdnięcie hrabiego - to jest właśnie mój problem. Zawsze miałam naturę buntownika, indywidualistki, która sama jest sobie sterem, żeglarzem, okrętem. Wciśnięcie mnie 1,5 roku temu w sztywne, sztuczne ramki korporacji i garnitur szyty na miarę sprawiło, że po prostu zaczęłam się dusić. Świat, który dla wiekszości korporacyjnych szczurów jest szczytem spełnienia marzeń, nie ma dla mnie żadnej wartości. Nigdy nie brałam udziału w słynnych wyścigach na szczyt, doszło do tego, że nowi przełożeni zaczęli drążyć, dlaczego nie chcę zostać managerem czy wręcz dyrektorem, bo przecież mam ku temu predyspozycje. A mnie to po prostu nie interesuje, mam w doopie tytuły i stanowiska - stąd moje problemy. Nigdy nie byłam, nie jestem i nie będę typem korporacyjnego szczura, dlatego konieczne są drastyczne zmiany w moim życiu.
Co do pracy fizycznej - coś w tym jest, ja też dobrze wspominam czasy, kiedy ucząc się i jednocześnie chcąc być niezależną finansowo, imałam się różnych robótek, również fizycznych. Czowiek pracował mięśniami, miał czysty umysł, a poza tym efekty tej pracy były oczywiste. Jednak wraz z upływem czasu nie młodniejemy - smutna prawda, która często staje się przeszkodą w wykonywaniu wielu prac fizycznych, gdy stan zdrowia przestaje na to pozwalać. Zresztą, nie tylko sam wiek jest czynnikiem determinującym wybór zajęcia zarobkowego - w końcu ludzie młodzi również ulegają różnego rodzaju wypadkom i chorują. Jedynym ratunkiem w takich sytuacjach jest podjęcie pracy umysłowej, w której trudno się zahaczyć, jeśli było się przez całe życie pracownikiem fizycznym.
Akurat w moim przypadku jest to tylko kwestia przekwalifikowania się z jednej pracy umysłowej na drugą - potrzebuję na to 3 lata, bo tyle trwają dwa kierunki studiów podyplomowych, które właśnie zaczynam. To maksymalny czas, który zamierzam spędzić w dotychczasowej pracy, a realna perspektywa zmian na lepsze sprawia, że optymizm zdecydowanie przerasta moją frustrację i niepewność.