Sayi

Napastnik zrobił krok do przodu. Machnął toporem.

Senetus

Po chwili zobaczył dwójkę poznanych na szlaku Dothraków. Oni najwyraźniej go nie zauważyli.

Maira

Dornijka wstała
- Kto nie lubi.

Maira

Usłużyła opiekunce przy wycieraniu.
- Więc... - A co mi tam! - ...to będzie dla mnie zaszczyt, jeśli będę mogła dla ciebie zatańczyć.
Włóczęga po leśnych szlakach nie dawała okazji do ulubionego zajęcia Mairy. Już od dawna tęskniła za możliwością tańca.

Maira

- Zatem do dzieła kwiatuszku
Nie trudniła się nawet żeby się ubrać. Owinęła się ręcznikiem i usiadła na posłaniu.

Senetus
Wycofał się, aby go nie zauważyli.

Senetus

Wszedł do tego rejonu, gdzie obozowali najemnicy i inni podróżni zbrojni. Siedzieli oni przy ogniskach rozmawiając, grając w kości i komentując to co dzieje się na świecie.

Sayi

Trzymała włócznię.
-Zostaw mnie.
Machnęła ręką do Mysti, aby chwyciła koszyk i wracała na jarmark. Sama zaczęła się wycofywać.

Sayi

Wilkorzyca skomląc posłuchała. Mężczyzna zrobił kolejny krok.
- Łowca nigdy nie wypuszcza zdobyczy.

Maira

Dziewczyna aż się rozpromieniła. A potem zaczęła tańczyć. Nie zastanawiała się nad tym co robi. Ruchy wykonywały się same. Zapamiętała się w tym tańcu jak zawsze. Nie było już ważne, kto patrzy. Maira tańczyła dla siebie, ale jednocześnie wyuczone, pełne kociej giętkości ruchy i jej zapał sprawiały, że tańczyła jakby dla samych bogów. I nie był to taniec zwykły. Nawet na podłodze namiotu stawiała stopy - a przy co wymyślniejszych figurach i dłonie - perfekcyjnie. Gdy ćwiczenia tyle lat wykonywało się na wysokości, był to już odruch.

Maira

Taniec się udał. Dornijka zaczęła bić brawo
- Pięknie mój kwiatuszku. Pięknie.

Sayi

Nadal się cofała.
-Nie jestem twoją zdobyczą.