Sayi

Trafiła, ale nie wywarło to na nim wrażenia.
- Słucham. Kto cię znalazł w spalonej chacie. Mów!

Maira

- Oj cokolwiek. I siadaj tutaj.
Wskazała miejsce na postaniu.
- Jako moja podopieczna powinnaś tu siedzieć.

Birkart

- To już wiem. Broń poproszę.

Birkart

Co ku*wa?! To oni coś mówili? Na utopionego boga, słuch już nie ten. Wojownik oddał im miecz.

Sayi

Dalej wyrywała się, kopnęła go ponownie. Nawet starała się go ugryźć.
-Daj mi spokój. Powiedziałam Ci przecież, że wychowywała mnie dzicz! - warknęła.
Ponowiła próby wyrwania się.

Maira

Przeniosła się na posłanie. Ludzie lubią anegdoty.
- Przyzwyczaiłam się mieć trawę za łóżko i bagaż za posłanie. Przez jakiś czas włóczyłam się po lesie sama. A potem z bandytami. Trafiłam na nich przypadkiem. To znaczy trafiłam jednego. Nożem. W zadek, kiedy poszedł w krzaki. On to dopiero groził ucinaniem łba i nie tylko. - uśmiechnęła się.

Birkart

Strażnik szybko obwiązał miecz workiem i oddał Birkartowi.
- Witamy i zapraszamy.


Sayi

Łowca nie przebierał w środkach i poczęstował ją ciosem "z główki" prosto w nos. Sayi poczuła ból i krew spływającą z nosa.
- Dzicz cię tylko przygarnęła Sayi. To JA cię do niej zaprowadziłem!


Maira

Zachichotała
- Więc czym się tak przejmujesz?

Maira

- Przejmuję? - szeroko otwarła oczy.

Sayi

Jęknęła. Przez chwilę była spokojna, aż ogarnęła ją dzika złość. Za wszelką cenę chciała się wyrwać.

Maira

Dornijka się do niej uśmiechnęła
- Odrobinkę.
Pogładziła jej włosy

Sayi

Łowca patrzał na nią z wyrzutem.
- Czternaście lat cię nie widziałem, a ty tak mnie traktujesz.

Sayi

Zgłupiała. Wpatrywała się w niego ze zdziwieniem, ale i również wściekłość gościła w jej oczach.
-O czym ty mówisz?

Maira

- Mhm. Troszeczkę.
Nie odsunęła się i popatrzyła w oczy opiekunki.
- Wszyscy mi zawsze mówili, że ciekawość bywa zgubna.