Chloe

- Na zdrowie - uśmiechnęła się słabo do Axela. Sięgnęła po swoją szklankę. - Wiem, że nie pomoże - powiedziała cicho, wypijając alkohol na raz. - Myślałam, że Jimmy jest nie do zdarcia. Chociaż on...

Andrea Keller

Axel szybciej znalazł czyściochę, nic dziwnego. Nawet nic dziwnego, że pomyśleli podobnie.
Whisky i wodę też postawiła na stole, zostawiając sobie jedną z trzech szklanek, a potem powoli przelała na dno trochę wódki z tej szczodrze napełnionej przez Carsona. Dopełniła wodą.
oni mogą przynajmniej wypić.
- Przyjaciel? - zmrużyła oczy wychylając połowę słabego jak lura drinka.

Chloe

- Przyjaźnilismy się - potwierdziła skinięciem głowy. - Jego i jego siostrę znałam z Akademii. Mieszkałam z nią przez cała szkołe, bylyśmy w jednej grupie.
Nawet nie sadziła, że zacznie się Andrei zwierzać. I Axelowi.
- Był takim starszym bratem, bronił nas jak komuś popadłyśmy - uśmiechnęła się, znowu pijąc. - Po szkole też się przyjaźniliśmy... Ale... - Zwiesiła głowę. - Nie widziałam go, od kiedy Ann-Marie zginęła. Nie umiałam spojrzeć mu w oczy.
Dolała sobie trunku i wypiła szybko.

Andrea Keller

- Co tam się stało? - spytała życzliwie. Wyglądało na to, że dawne sprawy nadal gryzą dziewczynę. W zasadzie trudno było się dziwić. Andrea powoli zaczynała rozumieć tych, którzy miewają koszmary.

Chloe

- WI wysiadla... - Powiedziała niechętnie. - Padły systemy podtrzymywania życia. A... Nie umiałam ich włączyć.
Uderzyła dłonią w stół.

Andrea Keller

Zbyt często wtedy, gdy najbardziej chcemy, nie możemy zrobić nic. I płacimy tak samo za działanie, jak za jego brak.
W milczeniu wymownie spojrzała na Chloe. Słowa byłyby zbędne, bo nie istniało nic co mogłoby zwrócić życie tamtym ludziom. Ruda albo przywyknie, albo pęknie. Zwłaszcza teraz. W sumie nie wiadomo, co gorsze.
Poprawiła szklankę, która przy łupnięciu w stół zjechała na samą krawędź.

Chloe

To było dawno, mała, uspokój się. Już dawno się pożegnał, dałaś mu tę szansę. Sama wybrałaś takie życie, jeśli Jim nie żyje, to tylko lepiej dla niego. Nie będzie musiał cierpieć, nie będzie patrzył jak świat upada.
Zamknęła oczy.
Ani nie będzie widział jak go odbudujemy. Nie pomoże ci. Może przestaniesz mieć koszmary? Może nie będziesz każdej nocy na niego patrzeć i zastanawiać się, co byś mu powiedziała? Zbyt wiele razy budziłaś się z krzykiem...
Uśmiechnęła się z trudem do Andrei. Rozlała czystą po naczyniach i uniosła swoje, jak do toastu.
- Za to, że jeszcze żyjemy - powiedziała. - Że wyślemy do piekła tylu skurwysynów, ilu się da.

Andrea Keller

Jakoś nie umiała sobie wyobrazić piekła pełnego Żniwiarzy.
- Na złom. - uśmiechnęła się też, w przeciwieństwie do Chloe niemal bezwiednie, z zawziętością i uporem, które mimo wszystko nigdy nie pozwalały się poddać. Właśnie tak, Nie-Ruda.
Pier.dolić.
Wzięła tę szklankę, którą postawił na początku Axel, a do której dolała jeszcze trochę Chloe Za zwycięstwo nie pije się lurą.
- Na zgubę skurwysynom. - powiedziała twardo, wychylając do dna. Wstała, spoglądając na zegarek.
- Wybaczcie, mam jeszcze kilka rzeczy do zrobienia. Dacie sobie radę.
Podeszła jeszcze wziąć z lodówki jakąś standardową rację nie wymagająca dodatkowego przygotowania. Kurczak to było trochę za mało i, niestety... doba była za krótka na pogawędki.
- Axel, ogarniesz te treningi? - spytała jeszcze.

Tarik Isaksson

Po jakimś czasie obudził się z drzemki. Gdy doszło do niego gdzie jest i dlaczego pomyślał sobie - Cholerny świat... Gdyby nie Ci Żniwiarze już teraz pracowałbym na Cytadeli...
Nie wiedział co ze sobą zrobić. Żadne zajęcie nie zostało mu przydzielone a nudzić się nie lubi. Gdyby przynajmniej symulator był sprawny...
Wstał i wyszedł z kajuty zamykając ją za sobą. Udał się do hangaru, gdzie jeszcze jakiś czas temu był profesor i jego wesoła gromadka. Był ciekaw co robią, jeśli w ogóle jeszcze tam są

Chloe

- Ja też - powiedziała, wstając od stołu. - Jeśli mogę cię prosić, daj znać technikom, że zaraz do nich zejdę. Wolałabym, żeby mnie wpuścili.
Wzięła ze stołu talerze i odniosła je. Wsadziła do zmywarki, zatrzaskując jej drzwiczki.
- Bardziej się przydam na dole, niż gdziekolwiek - uśmiechnęła, się kręcąc głową. Włosy, które już wyschły, zaczesała za ucho. - Przy robocie nie myślę, nic tak nie koi nerwów jak maszynownia. Wezmę jakąś wytrzeźwiałkę od lekarza i zejdę na dół. Czterdzieści minut i będę zdatna, mój kapitanie - puściła do niej oko.