Chloe

- Na pewno za dużo, żeby je dźwigać - powiedziała, mieszając jedzenie. - Cholera, znowu za dużo zrobiłam...
Nałożyła słuszną porcję risotto na talerz i podała Alexowi, część ryżu zostawiła na patelni.
- Smacznego, Alex. Należy cię się.
Sama zaparzyła sobie kawę. Mocną jak pierdolnięcie młotkiem po paluchach, czarną jak wielka, czarna dziura, gorzką jak wyrzuty sumienia i gorącą jak piekło.
Muszę przetrzeźwieć.
Dosiadła się do niego, oplatając palcami kubek. Kawa pachniała świetnie, zaciągnęła się tym zapachem.
- Przepraszam cię, że pytam, ale ciekawość zawodowa nie daje mi spokoju - zaczęła ostrożnie. - Nie jestem pewna, czy rozumiem tę wirtualną rzeczywistość. Nie spotkałam się z czymś takim, nawet szkole - uśmiechnęła się ładnie, biorąc łyk kawy. - Śmierdzi trochę sztuczną inteligencją, nie wierzę, że ktoś by się na to poważył...

Axel Carson


Axel stał i czekał a jako że czekana było nudne zamyślił się...Co sprawiło nie zauważył wchodzące do środka kobiety.Gdy Wyrwał się z zamyślenia zauważył ją Zaraz to ta co poturbował Alexa, ciekawe czy ją Andrea też przyjęła do oddziału Najemnik otworzył piwo i czym podszedł do kobiety- Siema jestem Axel a my się jeszcze chyba nie znamy

Alex Mercer

- Dziękuję - odparł i zanim znowu się odezwał, to spróbował risotto, które zrobiła Chloe.
- Bardzo dobre. Świetna odmiana od zwykłych, żołnierskich racji żywnościowych - powiedział po dłużej chwili i uśmiechnął się z uznaniem.
- Nie jestem technikiem, żeby znać się na tego typu rzeczach. WI załadowała ten "projekt V", nastąpiła ciemność i gdy otworzyłem oczy, to byłem już w tej wirtualnej rzeczywistości - odpowiedział szczerze i wrócił do posiłku.

Chloe

Inteligent.
- Ale to co? Ktoś ci powiedział, że to wirtualna rzeczywistość? Nie potrafię sobie tego wyobrazić... - westchnęła. - Musiało być okropnie, niesamowite, że udało wam... tobie, udało się uciec...
Uśmiechnęła się do niego ładnie.
- Cieszę się, że ci smakuje - powiedziała, lekko kiwając głową. - Sama odwykłam od wojskowych racji żywnościowych, chyba się będzie trudno przestawić - zaśmiała się. - Andrea mówiła, że nikt nie gotuje... - dodała trochę poważniej.
- Um, Alex?
Podparła dłonią brodę i zapatrzyła się na niego.
- Co się stało, że złamałeś nos? Przecież po misji było z nim wszystko w porządku.
Litości, z tym złamanym nosem też jest śliczny. Stop, stop, stop, mała. Nie rób tego. Kurw.a, jest śliczny.

Alex Mercer

- Nikt mi tego nie powiedział, po prostu działy się tam takie wydarzenia, które nie mogłyby dziać się naprawdę. W naszych czasach nie goniliby cię naziści i nie próbowałaby cię zabić statua wolności z głową Stalina - powiedział i zaśmiał się lekko. Niby było tam okropnie, jednak nie przez cały pobyt tam.
- Złamany nos jest skutkiem sparingu, który urządziłem sobie z pewną osobą - odpowiedział.

Chloe

Spróbowała się nie zaśmiać, ale nie potrafiła się powstrzymać.
- BOŻE przepraszam, tam było strasznie, ale... Naprawdę naziści? Stalin?
Ciekawe, co ci inżynierowie ćpali od tego projektu V?
- Totalnie psychodeliczna faza. Ciekawe, czy taka była architektura wizji, czy może poddali was działaniom środków psychotropowych? Narkotyków? Nie, to zbyt proste... A może to jak masowa histeria? Nie, jesteście za silni psychicznie, więc może...
Zakrztusiła się kawą. Za mocna.
- Przepraszam, powinnam się zamknąć - struchlała, delikatnie odstawiając kubek. - Na zajęciach w Akademii nigdy nie umiałam usiedzieć, zawsze miałam za dużo pomysłów, nawet tych absurdalnych - próbowała się tłumaczyć. Spojrzała na niego uważnie. - Chcesz jeszcze risotto? Zostało na patelni - kiwnęła głową i podniosła się.
- Mmm, lubisz sparingi? To było... bardziej na sportowo, czy o coś poszło?
Nie rób tego, nie proponuj mu, że też pójdziesz na sparing. Wpierdoli ci jedną ręką i z zamkniętymi oczami... Nie, masowania po też mu nie proponuj. To pewnie było z całą Rosjanką. Dać się tknąć takiej wydrze?

Alex Mercer

- Jak tak teraz o tym myślę, to wydaje mi się, że ci naukowcy mieli pełną kontrolę nad tą wirtualną rzeczywistością, w której teraz siedzieliśmy i mogli ją kształtować tak, jak chcieli. Jeśli tak byłoby naprawdę, to albo mieli dziwne i niezłe poczucie humoru albo naprawdę coś ćpali - odpowiedział i znowu się zaśmiał, jednak tym razem tylko przez chwilę.
- Dokładkę? Z chęcią. Jest naprawdę bardzo dobre - odparł. Jeśli jest okazja zjedzenia czegoś innego niż racji żywnościowych, to dobrze jest ją wykorzystać.
- Sparingi traktuję głównie jako trening i przypomnienie sobie niektórych ciosów. Spokojnie, sparing był "na sportowo"- o nic nie poszło

Chloe

Wróciła do niego, niosąc patelnię. Wyłożyła mu całą resztę na talerz.
- W takim razie wolę nie wiedzieć, kiedy twój sparing jest "o coś" - zaśmiała się, odstawiając patelnię i wróciła na swoje miejsce. Miała jeszcze trochę kawy i nie chciała jej wypić na raz.
- A co trenujesz?
Wpieprzy ci, Sanderson, nie pozbierasz się. Poleżeć pod nim ci się zachciało...
- Bo ja to nic specjalnego właściwie, bardziej polegam na sondzie. Czasem tylko... zdarza mi się kopnąć.

Alex Mercer

- Trenowałem - poprawił ją.
- Krav-magę. Trenowałem to na tyle długo, że udało mi się osiągnąć najwyższy stopień czarnego pasa. To będzie jakieś... 8-10 lat, nie pamiętam po ile dokładnie latach udało mi się osiągnąć ten stopień - odpowiedział. Mogło to brzmieć jak jakieś przechwałki, jednak tym nie były, była to po prostu odpowiedź na zadane pytanie. Po chwili zabrał się za jedzenie.

Chloe

Wow.
- Och, to pewnie jestem całkiem bez szans z tobą - zaśmiała się, dopijając do końca kawę. - Robi wrażenie - zgodziła się.
I zebrał taki wpierdol? Ta Ruska to psychopatka...