JA jak grałem to przeszedłem oczywiście świetlistą stroną.
Jednak za drugim podejściem chciałem posmakować czegoś nowego i zagrałem złą postacią i prawdę mówiąc bardziej mi się podobało.
Mroczne zbroje fajniej wyglądają, a ta twarz może i niektórym się nie podoba ale z pewnością lepiej się prezentuje niż aureolka.
Poza tym odczuwałem większy respekt do siebie przez reakcje otoczenia.
Jak grasz dobrą postacią to wszyscy traktują cię jak lalke na pokaz:
Dzieci skaczą wokół ciebie jak w jakimś przedszkolu wszyscy wyją i biją brawa.
Natomiast jako zły bohater poczułem w końcu zasłużony szacunek wypływający z otoczenia.

W grach komputerowych (w tym właśnie Fable) opłąca się wybierac zło, gdyż jest to ścieżka umożliwiająca najwięcej korzyści: za nic ma się zasady i przeszkodzy moralne, sieje śmierc i zniszczenie, dodając dramatyzmu fabule i upust efektom specjalnym, a zabijanie innych bohaterów zwiększa PD...

Zależy, zawsze gram wybierając dobrą ścieżkę. Jedynym wyjątkiem był OverLord 2 (tam tylko się da jako postać zła) i KOTOR- na początku byłem dobry ale gdy poczułem moc, a dokładniej siłę piorunów i duszenia, zmieniłem swoje podejście o 180 stopni.

Za 1 razem dobra ścieżka. Potem jako zły i rzeczywiście jak ktoś wyżej zauważył, grało mi się przyjemniej.

Ja także za pierwszym razem dobrym, za drugim złym - dobre grając jako zły jest to, że nie otaczają cię denerwujące tłumu i można niszczyć budynki, a potem wykupywać je taniej-złe kilka razy zdarzyło mi się że uciekali prze de mną sprzedawcy

Pierwszy raz jak przechodziłem (były to czasy podstawówki) to moja moralność nie pozwoliła mi na prowadzenie rozgrywki złą postacią Jak byłem młodszy to do gierek podchodziłem bardziej emocjonalnie, nie liczyła się grafika, fabuła i inne rzeczy, które są dla mnie teraz priorytetami, dlatego wtedy kreowałem się na nieskazitelnego bohatera, obrońcę kobiet i dzieci, nie podnoszącego miecza na bezbronnego, oszczędzającego każdego kogo może, postępującego według prawa. Bardzo mi się podobała jasna szata (świetlista szata woli, czy coś takiego), aureola i motylki, taka charakteryzacja sprawiała, że czułem się dopełniony moralnie i pasowało mi to do bajkowej grafiki i klimatu gry. Teraz natomiast, kiedy jestem w szkole średniej to mój styl gry i samo podejście do gierek zmieniło się o 180 stopni. Stwierdziłem, że pogram sobie czarnym charakterem żeby zobaczyć jak to jest i przyznam że jest świetnie. Czerwona aura z oczu, zostawianie za sobą krwistego koloru poświaty, czarne rogi niczym sam szatan, wyraz twarzy kryminalisty, maksymalnie napakowany (chociaż myślałem, że jak dam budowę fizyczną na maxa to będę wyglądał co najmniej jak ci szefowie od walk na pięści i niestety się rozczarowałem), całe ciało wydziarane włącznie z twarzą, ludzie nie wiwatują na mój widok tylko panikują i uciekają. Świetny klimacik Do tego miecz Aeonów (ten od Jacka Rzeźnika gdyby ktoś nie kojarzył) i cały set mrocznego użytkownika woli (czy coś takiego) i klimat jest naprawdę boski. Jeszcze jak używa się piekielnej furii (?), tego kręgu ognistego na kilku/kilkunastu przeciwników na raz, to człowiek czuje się jak taki potężny czarny charakter, który wszystko i wszystkich rozpierdziela w proch podstawowymi zaklęciami Także odpowiadając na pytanie zawarte w temacie, to styl kreowania naszej postaci zależy od indywidualnego podejścia do tej gry i od tego co nam siedzi w głowie

Ja testowałem oba rozwiązania. Fable to chyba jedna z najlepszych gier RPG, podoba mi się to, że ma się w niej tak wiele ścieżek, które można wybrać. Zawsze starałem się grać po dobrej stronie, ale gdy dochodziło się do momentu, w którym na arenie walczy się przeciwko Whisper (Szept), to nie mogłem jej darować tego, że denerwowała mnie najbardziej ze wszystkich postaci w grze i zabijałem ją za każdym razem.